شعر تعلیمیتعلیم، آموختن و یاد دادن است و وعظ و حکمت، پند دادن و اندرزگویی. فهرست مندرجات۲ - عرفان ۳ - شعر تعلیمی ۴ - انواع شعر تعلیمی ۵ - شعر تعلیمی در ادبیات فارسی ۶ - نخستین شاعران حکمت و تعلیم ۶.۱ - رودکی ۶.۲ - فردوسی ۶.۳ - مروزی ۶.۴ - قبادیانی ۶.۵ - غزنوی ۶.۶ - نظامی ۶.۷ - عطار ۶.۸ - ابن یمین و پروین اعتصامی ۶.۹ - سعدی ۶.۱۰ - حافظ ۷ - شعر تعلیمی در دوره صفوی ۸ - شعر تعلیمی در دوره مشروطه ۹ - پانویس ۱۰ - منبع ۱ - تعلیمتعلیم، آموختن و یاد دادن است و وعظ و حکمت، پند دادن و اندرزگویی. ۲ - عرفانو معنی عرفان، شناخت خداوند یا وقوف به دقایق و رموز چیزی است که در مقابل علم سطحی قرار می‌گیرد. ۳ - شعر تعلیمیشعر تعلیمی آن است که هدف سراینده‌ی آن آموزش اخلاق و تعلیم اندیشه‌های پسندیده مذهبی و عرفانی یا علوم و فنون باشد. [۱]
انواع ادبی، رزمجو، حسین؛ مشهد، آستان قدس، چ سوم، ۱۳۷۴، صص۷۹ تا ۸۴.
۴ - انواع شعر تعلیمیبهطور کلی دو نوع شعر تعلیمی در ادبیات ملل دیده می‌شود: أ. شعر تعلیمی که موضوع آن خیر و نیکی است. ب. شعر تعلیمی که موضوع آن حقیقت و زیبایی معنوی است. ۵ - شعر تعلیمی در ادبیات فارسیدر ادب فارسی شعر تعلیمی در هر دو نوع دارای بهترین نمونه‌هاست. بخش عمده‌ای از ادب متعالی ما را شعر تعلیمی به وجود آورده است. اغلب آثار شاعران غیر درباری ما سرشار از زمینه‌های تعلیمی است، حتی ادبیات درباری ما در موارد بسیاری مایه‌های تعلیم اخلاق را داراست. اصطلاح شعر تعلیمی در زمان گذشته به نوعی از اشعاری که مسائل خاصی را تعلیم می‌داد گفته می‌شد؛ اما بعدها این اصطلاح مفهوم گسترده‌تری پیدا کرد و شعری شد که هدف آن زمینه‌ی عام و گسترده‌تری را شامل می‌شد؛ مثلا تعلیم بعضی از علوم و یا آن‌چه به روش زندگی و آداب و رسوم اجتماعی و داد و ستد مربوط می‌شد و یا شامل دعوت به تهذیب و اخلاق و دوری از زشتی بود. در ادبیات و شعر ما علاوه‌بر این دو نوع، نوع دیگری از شعر تعلیمی وجود دارد که شاعران از آن در آموزش مسائل علوم مختلف استفاده کرده‌اند و از این رهگذر منظومه‌هایی در علوم پزشکی، ریاضیات، لغت، عروض و تاریخ به وجود آمده است؛ از آن جمله است "دانش‌نامه‌ی میسری" (۳۷۰ هجری) در طب، "نصاب‌الصبیان ابونصر فراهی" (۶۱۸ هجری) در علوم ادبی و لغت و عروض: به بحر تقارب تقرب نمای ••• بدین وزن میزان طبع آزمای فعولن فعولن فعولن فعول ••• چو گفتی بگو ای مه دل‌ربای [۲]
انواع شعر، رستگار فسایی، منصور؛ شیراز، نوید شیراز، ۱۳۸۰، ص۳۷۷.
۶ - نخستین شاعران حکمت و تعلیم۶.۱ - رودکیاولین شاعری که قطعاتی در وعظ و حکمت از او باقی مانده، "رودکی" شاعر قرن چهارم است که منظومه‌ی "کلیله و دمنه" به او منسوب است. از معاصران او نیز که به سرودن شعر تعلیمی روی آوردند، می‌توان به "شهید بلخی" "ابوشکور بلخی" و "دقیقی طوسی" اشاره کرد. ۶.۲ - فردوسی"شاهنامه‌ی فردوسی" با آن‌که یک اثر حماسی است، از نصایح و مواعظ و اندرز بی‌بهره نمانده است. این پندها و وعظ‌ها اغلب در پایان داستان‌های غم‌انگیز مرگ بزرگان و شاهزادگان دیده می‌شود؛ مثلا در پایان غم‌انگیز مرگ سیاوش: مدار ایچ تیمار با جان به هم ••• به گیتی مده جان و دل را به غم که ناپایدار است و ناسازگار ••• چنین بود تا بود این روزگار [۳]
انواع ادبی، شمیسا، سیروس؛ تهران، فردوس، ۱۳۷۳، ص۲۶۹.
۶.۳ - مروزی"کسایی مروزی" شاعر قرن چهارم و اوایل پنجم نیز، از مدیحه‌سرایی توبه کرد و به شعر تعلیمی روی آورد. ۶.۴ - قبادیانی"ناصر خسرو قبادیانی" شاعر اواخر قرن پنجم را می‌توان پیشوای شعر تعلیمی به شمار آورد که هدفش جز تعلیم و دعوت به اخلاق و تزکیه و تهذیب چیزی نبوده است. او با سرودن قصاید طولانی در وعظ و حکمت اعتقادات دینی و انتقادهای سخت و مستدل اجتماعی مشهورترین شاعر این قلمرو است. [۴]
تاریخ ادبیات ایران، صفا، ذبیح الله؛ تهران، بی‌نا، ۱۳۵۷، ج۱، ص۹۹.
۶.۵ - غزنویاز اوایل قرن ششم هجری "سنایی غزنوی" باب جدیدی را در سرودن اشعار حکیمانه و عارفانه باز می‌کند. وی معانی حکمی و عرفانی را آمیخته با اندرز و نصیحت با عبارات فصیح و خیالات عالی و تعبیرات کم‌نظیر همراه می‌آورد. او در آثار مشهور خود مانند "سیرالعباد الی المعاد" "طریق‌التحقیق" و "حدیقة‌الحقیقه" در همان حال که به نکات عمیق عرفانی توجه دارد، متمایل به وعظ و نصیحت در راه‌نمایی اجتماعی نیز هست. موقعیت سنایی در اشعار زاهدانه و حکیمانه موجب شده است که در میان شاعران اواخر قرن ششم بسیار مورد توجه و استقبال قرار بگیرد و گروهی از مشاهیر نظیر "جمال‌الدین اصفهانی" و "خاقانی شروانی" در سرودن قصاید حکمی و "نظامی گنجوی" در مثنوی "مخزن‌الاسرار" از او استقبال کرده‌اند. [۵]
انواع ادبی، رزمجو، حسین؛ مشهد، آستان قدس، چ سوم، ۱۳۷۴، ص۸۶.
۶.۶ - نظامینظامی گنجوی بهترین شاعری است که بعد از سنایی در ایجاد منظومه‌های حکمی و تعلیمی توفیق یافت. ۶.۷ - عطاردر پایان قرن ششم و اوایل قرن هفتم "عطار" با مثنوی‌های ساده و آموزنده این نوع شعر را با قوت تمام ادامه داد که "منطق‌الطیر" و "الهی‌نامه" و "مصیبت‌نامه" از آثار ارزشمند او در این زمینه است. وعظ و حکمت در قطعات نیز دیده می‌شود که شاعران مسائل اجتماعی و حکمی را در نهایت شیوایی بیان می‌کردند. ۶.۸ - ابن یمین و پروین اعتصامیاز شاعران قطعه‌سرا می‌توان به "ابن یمین" و در عصر حاضر به "پروین اعتصامی" اشاره کرد. ۶.۹ - سعدی"سعدی شیرازی" شاعر قرن هفتم بزرگ‌ترین شاعر اخلاقی و اجتماعی ادب فارسی است که به نوعی بسیار برجسته و بارز سخنان خود را به وعظ و اندرز می‌آراید. او نه‌تنها در گلستان خود که به نظم و نثر آمیخته، بلکه در بوستان و قصایدش مسائل اخلاقی را با نظم و تحت عناوین مختلف و با ایراد امثال و حکایات دل‌نشین مطرح می‌کند و در این راه بیشتر از هر شاعری اقبال و توفیق می‌یابد. [۶]
فنون شعر فارسی، اسعاد، قندیل؛ مترجم: فاطمه سوهان فکر، تهران، اندیشه، ۱۳۶۹، چ۱، صص۸۰ تا ۸۴.
از قرن هشتم هجری اشعار حکیمانه و وعظ و اندرز با نوع دیگر شعر یعنی عرفان آمیخته شد؛ چنان‌که در آثار بعضی از شاعران جدا کردن عرفان و حکمت و پند از یکدیگر دشوار است؛ مثلا "حدیقة الحقیقه" و "مخزن‌الاسرار" نظامی مضامین متنوع و دلپذیری را در خود جای داده است. ۶.۱۰ - حافظشاعر بزرگ دیگر این قرن "حافظ شیراز" است که از راه انتقاد دردهای زمان خود را درمان می‌کند. [۷]
انواع شعر، رستگار فسایی، منصور؛ شیراز، نوید شیراز، ۱۳۸۰، ص۴۰۴.
۷ - شعر تعلیمی در دوره صفویدر قرون بعدی، دوره‌ی صفوی یکی از دوره‌های شعر تعلیمی است؛ ظهور دولت مذهبی آن هم شیعه مهم‌ترین عاملی بود که باعث درخشش و اهمیت این نوع شعر در این دوره شد. از پیشگامان شعر تعلیمی این دوره "عرفی شیرازی" (۹۹۹ هجری) است که در شعر او حکم و مواعظ بسیاری دیده می‌شود. "صائب تبریزی" (۱۰۸۱ هجری) نیز مفاهیم تعلیمی و مذهبی بسیاری به تصویر می‌کشد. ۸ - شعر تعلیمی در دوره مشروطهدر ادامه‌ی شعر فارسی در دوران متأخر یعنی دوره‌ی مشروطه افکار و عقاید اجتماعی جدید رونق گرفت تا آن‌جا که گروهی از شاعران به انتقاد از اوضاع سیاسی و اجتماعی پرداختند که اشعار آنان در ایجاد اصلاحاتی که به تدریج در ایران صورت گرفت، بی‌تاثیر نبود. "ادیب‌الممالک فراهانی" "اشرف‌الدین گیلانی" و "بهار" و "پروین اعتصامی" از زمره‌ی این شاعران بودند. [۸]
تاریخ ادبیات ایران، صفا، ذبیح الله؛ تهران، بی‌نا، ۱۳۵۷، ج۱، صص۱۰۴ تا ۱۲۴.
۹ - پانویس
۱۰ - منبعپژوهشکده باقرالعلوم. |